სექტემბრის თვეში ჩემი პატარა ჩიტუნების დატოვება მომიწია და მე მათი კლასის ხელმძღვანელი აღარ ვარ. ძალიან დამწყდა გული, მაგრამ ისინი ჯერ ძალიან პატარები და დაუცველები არიან. მე კი საკმარისი დრო აღარ დამრჩა, რომ მათი კლასის ხელმძღვანელობა შემძლებოდა.... დროის უკმარისობის გამო, რადგან სხვა სკოლაშჳც ვარ დატვირთული....
არა უშავს. ჩემ პატარებს მაინც ხშირად ვხედავ, როცა გიმნაზიაში მივდივარ გერმანულის ჩასატარებლად. შემომეხვევიან ხოლმე ჩემი პატარები და წასვლის საშუალებას აღარ მაძლევენ. რამდენიმე დღის წინ ელენემ გულაჩუყებულმა მკითხა: "ანა მასწავლებელო როდის დაგვიბრუნდებით, ძალიან მენატრებით." მეც გული ამჩუყდა, მაგრამ დავამშვიდე, ხომ ხშირად გნახულობთ და არა უშავს, თუ მუდამ თქვენთან არ ვიქნები მეთქი. მოკლედ ვეგუები ნელ-ნელა მათ გარეშე ცხოვრებას.... :-(
